வாழ்தல் என்பது

பூக்களைக் கிள்ளாது
ரசித்துப் பார்

பட்டாம்பூச்சிகளின் படபடப்பில்
கண்கள் விரிந்த
ஆச்சர்யம்

நீரில் குதிக்கும்
மீன்களின் துள்ளலில்
உற்சாகம்

பூச்சிகளை
நசுக்காத மனம்வேண்டும்;
அவைகளின் விதி முடிக்காதே

நட்சத்திர இரவுகளையும்
மறந்துவிடாதே

புயல்களில் தப்பித்தல்தான்
வாழ்க்கையல்ல;
மழையில் நடனமிடுதலும்
வாழ்க்கைதான்...!

உனது வீடு செல்

மௌனத்தால் கிழித்துவிடு

உனது

வார்த்தைகளின்

முகத்திரையை,

அடிக்கடி உன்னைவிட்டுத்

தப்பித்து ஓடாதே

கண்ணீரிலிருந்து

புன்னகைக்குள்

குதித்துவிடு

நாளைக்குக் கூட

காலை வரும்

நீயும் விடியலாம்...!

அந்தி வரும் நேரம்

அடிவானச் சிவப்பின்
நிறம்தேய
மடல்மூடும் வானம்

கதவுதிறக்கிறது
கனவு நகரம்

நட்சத்திரப் பொன்மணிகள்
ஒளியூட்ட
நடைவருவாள்
நிலவு மகள்...!

அவள் தேவதை

அந்தக் கைகள்

குளிர்மையாய்

மென்மையாய்

பின்தோள்களில்

படர்ந்து

ஊன்றிக்கொண்டன

மூச்சின் ஸ்பரிசம்

காதுகளைத் தீண்டின

இப்பொழுது 

என் தோள்களில்

பற்கள் 

கூச்சம்

திரும்பிக்கொண்டேன்...

அது என்ன பார்வை?

மிரட்சியா?

சிரிக்கிறாள்...!

மெல்ல நடந்து
தாய்மடியில்
இருக்கிறாள்
மறுபடி சிரிக்கிறாள்
அவள் தேவதை!

நிலவு இல்லாத இரவுகள்

இரவில்
வெகுநேரம்வரை
நாம் மௌனத்தில்
பேசிக்கொள்வது பிடித்திருக்கிறது,

உன் இசையின்
பாடல்கள்
எனக்குள் மழையாகிப் 
பொழிகின்றன

எனது எண்ணங்கள்
ஒவ்வொன்றும்
தீயாகி எரியும்போது
நாமும் அதனுள்
எரிந்துபோகிறோம்

மலைகளில் பயணித்த
எனக்கு
இந்தப் பள்ளத்தாக்குகள்
மலைப்பாகவே இருக்கின்றன

நமது ஆன்மாக்கள்
ஒன்றாய் வேடிக்கைபார்த்த
சில சண்டைகள்
அடிக்கடி
நினைவில் வருகின்றன

புலராத ஒரு பொழுதில்
சிவப்பாய்த் திலகமிடக்
காத்திருக்கிறது
காலம்

அதுவரை
இந்தக் கவிதைகள்
நமக்கிடையே
காற்றாய் நிரம்பியிருக்கட்டும்

- சுரேந்திரகுமார்